درباره من
یادم باشد که در پیله ی تنهایی خویش
آغوش به روی دیگرانی نگشایم
که ارزندگی امروز من
افسردگی هرروزه ی آنهاست
..
من از پرواز کلمات به بیکرانه ی
ذهنم می نویسم
و تو تنها عبور کن از میان ثانیه
هایی که غرق ابهامند
ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ
چو کس با زبان دلم آشنا نیست چه بهتر که از شکوه خاموش باشم...چویاری مرا نیست همدرد،بهتر که از یاد یاران فراموش باشم
ادامه...
پاییزی دگر خط خورد
شاعرانگی های فراموش شده یک شبه غلیان می کنند و آتش می زنند خطوط ناگفته و محو خاطرم رایلدا می شود به مثاب یا محول الحالی دیگر
پرونده ی تلخی پاییز بسته می شود
باشد که شاید آنچه باقیست نوید بخش باشد و شیرین
باشد که شاید سپیدی سرما و شکوه بهار توام با حرکت باشد و برکت
به امید شادی
به امید لبخند
به امید آرامش بیشتر
به امید ....
الهی به امید "تو"
از کرم تا پروانه پیله کافی نیست
ماه هاست سرگردان درمیان کتاب هایم به دنبال کتابی و کلامی می گردم که بارقه های امید را تزریق جانم کند
مرا در مقام آنچه به واقع هستم قرار دهد تا بتوانم در روشنایی مطلق ذهنم تصمیم بگیرم و فکر کنم
من و ما این روزها آنقدر به اسف و اندوه درد های گذشته و ضربه هایی که بر پیکره ی احساسمان فرود آمده اند فکر کرده ایم که در واقعیت برایمان جهان ذهن غیر قابل تحمل تر از جهان مادی گشته است
و در پی کسی می گردیم که دست اندیشه و احساس و باور هایمان را بگیرد و مارا از گرداب درون آزاد سازد
کسی که شاید هیچ گاه نیاید و نباشد
کسی که معنای زیبای انتظار را که به واقع واصف شخص "او" ست و به اشتباه کارکرد عوامانه به خود گرفته خدشه دار می کند
برخی از ما یک عمر در گرداب نگرانی ها ، دلواپسی ها ،نا امیدی ها زیسته ایم و تقلا کرده ایم
و در پایان نیز فنا را پذیرا شده ایم
اما هیچ گاه باورها ، عقاید و تفکراتی از جنس نور را میهمان ذهنمان نکرده ایم و اگر هم میهمان کرده باشیم اجازه ی ظهور در رفتارهایمان را از آنها دریغ کرده ایم
بی مقدمه آغاز کردم و بی واسطه به پایان می برم کلامم را
چرا که در پی ثبت نتایجی هستم که به قدر فهمم استنباط می کنم
تا باشد و بماند
تا یادم نرود
با سپاس فراوان از جناب هیچ که جرقه ی بزرگی بودند برای نور کورسویی در ذهنم ، نوری که نوید روشنایی می دهد