درباره من
یادم باشد که در پیله ی تنهایی خویش
آغوش به روی دیگرانی نگشایم
که ارزندگی امروز من
افسردگی هرروزه ی آنهاست
..
من از پرواز کلمات به بیکرانه ی
ذهنم می نویسم
و تو تنها عبور کن از میان ثانیه
هایی که غرق ابهامند
ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ-ـ
چو کس با زبان دلم آشنا نیست چه بهتر که از شکوه خاموش باشم...چویاری مرا نیست همدرد،بهتر که از یاد یاران فراموش باشم
ادامه...
عنوان ندارد !!!
گاهی چه ناجوانمردانه انگشت ایرادگیرمان را به سمت بعضی ها اشاره می رویم و محکومشان می کنیم به گناه ناکرده
به تصورات غلط
به ذهنیات اشتباه
و به تمام اتهاماتی که فی الواقع به خودمان وارد است
به ذهنمان
به تصوراتمان
به افکارمان
به افکاری که بدون تفکر به پرواز در می آیند و به آنها اجازه می دهیم بی پروا و بی شرمانه مجوزمان شوند برای یک تصمیم
تصمیم در مورد دیگران و قضاوتی که به قطع لیاقت قاضی بودنش را نداریم
و این کار هرروزه ی خیلی هاست
همه ی ما بارها یا قضاوت شده ایم یا قضاوت کرده ایم
و از این دایره مستثنی نیستیم
گاهی چه بی رحمانه قضاوت می کنیم
گاهی چه بی رحمانه قضاوت می شویم
می شنویم و زیر سوال می رویم
بدتر از همه ی اینها زمانی ست که به خودت شک می کنی
که قَدَر قضاوت برخی ها تو را احاطه می کند
فکر می کنی
.
.
.
دروغ چرا!
زیاد که فکر می کنی افکارت همچون خوره به جانت می افتد و نهیب می زند که مبادا به واقع لایق این قضاوت بوده ای
چه بد که با خودت درگیر می شوی
چه بد که به خودت شک می کنی
پ.ن: دردم این بار نهفته در تصویر است..