آهای رهگذر

سال هاست که بی هیچ سخنی غریبانه از کنارم عبور می کنی ...

سال هاست که بی هیچ بهانه ای خانه ی دلم را برای حضورت آذین می بندم ...

سال هاست که منم و این همه خاطره که از نبود تو قاب کرده ام ...

سال هاست که به بهانه ی دیدنت غرورم را می دهم ...

و به هوای شنیدنت شوق می کنم ...

آری یکتای تنهایی های من ...

آری دلیل شوق و شرم من ...

دلتنگت هستم ...

دلتنگت هستم نه به خاطر این که بودنت شوری بر جانم می نهد نه ....

دلتنگت هستم به پاس پاکی آن یک سال خاطره ...

آری برای من همان بس بود ...

برای تو ... 

برای تو ...

به اینجای ماجرا که می رسم تنها سکــــــ ـ ـ ـوت مرهم جانم می شود ...

زخم خورده ای نیستم که تو التیامم باشی ...

مجروحی نیستم که تو جانم باشی ...

انسانی هستم ...

محکوم به زندگی ...

و دلگیر ازاین فضا و هوا ...

شرم چشمانم را که بارها دیده ای ...

اما باور کن غبار دلتنگی دیگر به هیچ چیز اجازه ی خودنمایی نمی دهد ...

نه عارفم و نه عارف مسلک ...

اما نمی دانم چرا امشب و در این لحظه آنقدر دلگیرم که دلم فریاد می خواهد ...

فریاد به روی این همه کور دلی ...

به روی این همه ظلمت ...

به روی این همه دهان های باز و چشم و دل های خاموش ...

آری خیال ناب لحظه های من ...

قدری بخند که لبخند تو افسونم میکند ...

_____________________________________________

+پ.ن:دلم زنگ انشا می خواد

++پ.ن:یه هفتس که بدجور هوای حرم آقا امام رضا(ع) رو دارم