عجب دور دیاریست دنیا

در میان آدمیان و در زمین ... در میان ملائک در هر زمان ...

زمین و زمان و ستاره و آفتاب و باران ... وهزار و هزاران نشانه ی دیگر

همه هستند تا تو باشی و باهر ابزاری که شده معرفتت را ابراز کنی ....

نه آنکه باشی و بودنت ناله ای و آهی شود بر دلی

که تو گر مَرهمی بر دل آدمیان نیز مَحرمی

که همه مِهرم و جانم را مُحرم کعبه ی جانت می کنم...

محرم بلندای وجودت ...

گرچه ندانم نامه هایم از برای کیست و ناله هایم از بهر چیست ...

اما می دانم و می دانند که من گوینده ای بیش نیستم و هرآنکس که شنید و نشنید توفیقش از برای من چیست ...وقتی ندانم مخاطبم کیست ...

مرا همین بس باشد که مشق ادب کنم ...شاید که بخواهد و بشود تا ادب آوازه ای باشم بر تارک آسمان دلم ...

آری که گر بخواهی دلت از دنیایت بزرگتر می شود و چه شیرین ...چه زیبا ... چه لطیف

آهای آدمیان که دینتان و دلتان و همه و همه خلاصه شده در حقارت همین تک واژه ی کوچک

 ..................... دنیا ...................

خوشا آنان که دنیا دیده اند نه دنیا دار ...